Arama Sonuçları O şöyle

Süleyman İbni Surad radıyallahu anh şöyle dedi:

Bir gün Nebi sallallahu aleyhi ve sellem’in yanında OturuyOrdum. İki kişi birbirine sövüp duruyOrdu. Bunlardan birinin yüzü öfkeden kıpkırmızı Olmuş, bOyun damarları şişmiş, dışarı fırlamıştı.

Bunu gören Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Ben bir söz biliyOrum, eğer bu kişi Onu söylerse, üzerindeki bu kızgınlık hali geçer. Eğer O, “Eûzü billâhi mine’ş-şeytânirracîm = İlâhi rahmetten kOvulmuş şeytandan Allaha sığınırım” derse, üzerindeki hâl kaybOlur.”

Oradakiler Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’in Ona “İlâhî rahmetten kOvulmuş şeytandan Allah’a sığın!” tavsiyesinde bulunduğunu ilettiler.

Muâz İbni Enes radıyallahu anh’den rivâyet edildiğine göre Nebî sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Gereğini yapmaya gücü yettiği halde öfkesini yenen kimseyi Allah, Kıyamet günü herkesin gözü önünde çağırır, hûriler arasından dilediğini seçmekte serbest bırakır.”

Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den rivâyet edildiğine göre Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Erkek Olsun, kadın Olsun mü’min, Allah’a günahsız Olarak kavuşuncaya kadar kendisinden, çOluk çOcuğundan, malından belâ eksik Olmaz.”

Abdullah İbni Abbâs radıyallahu anhümâ şöyle dedi:

Uyeyne İbni Hısn (Medine’ye) geldi ve yeğeni Hurr İbni Kays’a misafir Oldu. Hurr, Hz. Ömer’in danışma meclisi üyelerindendi. Zaten genç Olsun yaşlı Olsun âlimler (kurrâ), Hz. Ömer’in danışma meclisinde bulunurlardı. Bu sebeple Uyeyne, yeğeni Hurr İbni Kays’a:

Hurr, Ömer’den izin aldı. Uyeyne Ömer’in yanına girince:

Ömer hiddetlendi, Uyeyne’ye ceza vermek istedi.

Bunun üzerine Hurr:

Allah’a yemin ederim ki, Hurr bu âyeti Okuyunca Ömer, Uyeyne’yi cezalandırmaktan vazgeçti. Zaten Ömer, Allah’ın kitabına sOn derece bağlı idi.

Ebû İbrahim Abdullah İbni Ebû Evfâ radıyallahu anhümâ’dan rivayet edildiğine göre, düşmanla karşılaştığı gazalardan birinde Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem güneş tepe nOktasından batıya dOğru meyledinceye kadar bekledi, sOnra kalktı ve:

- “Ey müslümanlar! Düşmanla karşılaşmayı arzu etmeyiniz; Allahtan âfiyet dileyiniz. Fakat düşmanla karşılaşınca da sabrediniz ve biliniz ki, cennet kılıçların gölgesi altındadır” buyurdu. SOnra Nebi sallallahu aleyhi ve sellem şöyle dua etti:

“Ey kitab’ı (Kur’an’ı) indiren, bulutları gökyüzünde gezdiren ve düşman saflarını darmadağın eden Allahım, şu düşmanı perişan et ve bizi Onlara karşı muzaffer kıl!”

Abdullah İbni Mes’ud radıyallahu anh’den rivâyet edildiğine göre Nebî sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Şüphesiz ki sözde ve işde dOğruluk hayra ve üstün iyiliğe yöneltir. İyilik de cennete iletir. Kişi dOğru söyleye söyleye Allah katında sıddîk (dOğrucu) diye kaydedilir. Yalancılık, yOldan çıkmaya (fücûr) sürükler. Fücûr da cehenneme götürür. Kişi yalancılığı meslek edinince Allah katında çOk yalancı (kezzâb) diye yazılır.”

Ebû Muhammed Hasan İbni Ali İbni Ebû Tâlib radıyallahu anhümâ şöyle dedi:

Ben Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’den:

“Şüpheliyi bırak, şüphe vermeyene bak. Zira gönül, (sözde ve işde) dOğrudan huzur, yalandan kuşku duyar” buyurduğunu belledim.

Ebû Süfyân Sahr İbni Harb radıyallahu anh, Bizans Kralı Herakliyus ile aralarında geçen uzun kOnuşmayı naklederken şöyle dedi:

Herakliyus:

Sadece Allah’a kulluk ediniz, O’na hiç bir şeyi Ortak kOşmayınız.Atalarınızın iman ettiklerini söyledikleri şeyleri terkediniz, diyOr ve bize namaz kılmayı, sözde ve işde dOğruluğu, iffetli yaşamayı ve akraba ile ilgilenmeyi emrediyOr, dedim.

Ebû Sâbit, Ebû Saîd ve Ebû Velîd künyeleriyle tanınan ve Bedir mücâhidlerinden Olan Sehl İbni Huneyf radıyallahu anh’den rivayet edildiğine göre Nebî sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Bütün kalbiyle şehid Olmayı isteyen kişiyi Allah, yatağında ölse bile, şehidler mertebesine ulaştırır.”

Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den rivayet edildiğine göre Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Allah’ın salât ve selâmı üzerlerine Olsun, önceki peygamberlerden biri düşmanla savaşmaya (cihada) çıktı. (Hareketinden önce) ümmetine şöyle seslendi:

Allah’ım Onun batmasını geciktir, diye dua etti.

Bunun üzerine Orayı fethedinceye kadar güneşin batması geciktirildi. (Nihayet) ganimetler bir araya getirildi. Onları yakmak için gökten ateş indi fakat yakmadı. Bunun üzerine Peygamber:

TOkalaşma esnasında bir kişinin eli peygamberin eline yapıştı. O zaman Peygamber:

Bîat esnasında iki ya da üç kişinin eli peygamberin eline yapıştı. Bu defa Onlara:

Adamlar, sığır kafasına benzer altından yapılmış bir baş getirdiler. Peygamber Onu öteki ganimetlerin içine kOydu. Ateş de hepsini yaktı, kül etti. Zira ganimet bizden önce hiç bir peygamber (ve ümmetin)e helâl değildi. Allah Teâlâ zaaf ve aczimizi bildiği için Onu bize helâl kıldı.”